Piet van de Geer en Marianne Hoekstra
Van een leven vol noodlot naar ...
een gelukkig samen zijn als agro-toeristische boer en boerin
Ik was 15, zat op de Havo en was kamermeisje, ik was 17 en werkte als serveerster in Nederland en daarbuiten.
Ik ontdekte de reiswereld en toen….
had ik even geen werk, ging naar een uitzendbureau om geld te verdienen, kon aan de slag bij de Centrale Rabobank in Utrecht
en ontmoette daar mijn eerste man Henny.
Samen werkten we om onze passie te kunnen betalen: reizen, cultuur en natuur ontdekken en veel fotograferen.
Zo werd ik een ‘kantoormeisje’.
Marianne:
‘Altijd weer op zoek naar hagedissen en schildpadden en dat éne groene kikkertje’.
Samen startten we een assurantiekantoor. Mensen adviseren en begeleiden, ons werk was best interessant.
En onze vrije tijd, die konden we goed besteden. Europa en het Middellandse Zee gebied hebben we intensief verkend,
altijd weer op zoek naar hagedissen en schildpadden en dat éne groene kikkertje dat we zo graag wilden zien.
Dan, onverwacht, de dag na zijn 33e verjaardag, ik was 23, kreeg Henny na het voetballen een ernstig hartinfarct.
De revalidatie duurde lang, de verzekeraar eiste de bedrijfsfinanciering op en ik ging weer buitenshuis werken om alle rekeningen
te kunnen betalen.
Zo ontdekten we de minder menselijke kant van de verzekeringsmaatschappijen aan den lijve. Creatief met geld, creatief met levensmiddelen, zou dit de oorsprong zijn van mijn kookkunsten?
Maar helaas het noodlot sloeg opnieuw toe, vijf jaar later kreeg Henny kanker. Deze ziekte was ook een enorme belasting voor zijn al beschadigde hart en veroorzaakte hartfalen. Tijdens een vakantie in Namibië kreeg Henny in 1995 een fataal hartinfarct. Ik was toen 38 en stond er alleen voor.
Op de Groenedijk (toen nog landelijk gebied, nu Leidsche Rijn) was en is de burenhulp enorm.
Buren en vrienden hielpen mij om het leven weer op te pakken. Ik ging verder als zelfstandig assurantieadviseur.
Kamperen is nog steeds mijn liefde.
Wel deed het enorm pijn dat ik om korting moest bedelen omdat ik alleen kampeerde, soms moest ik gewoon de gezinsprijs betalen
en ook nog extra voor mijn hondje. Toen nam ik me voor... ooit, als ik de kans krijg, doe ik dit anders!
Daarom gaat onze prijslijst uit van één persoon, nu begrijp je waarom.
Piet vertelt:
En ik?
Hoe komt een boerenjongen uit Westbroek op Boerderij Hazenveld in Kockengen?
Ik neem jullie even mee terug in de tijd. In de periode nog voor de 2e Wereldoorlog.
Toen hebben mijn Opa en Oma een periode in de buurt van Kockengen gewoond.
Als echte kaasmakers ontdekten ze dat je met de melk uit de weilanden rond Kockengen super lekkere boerenkaas kan maken.
Terug in Westbroek gaan ze sparen en zodra ze geld genoeg hebben, kopen ze onze boerderij in Kockengen.
Dat was in 1940. Tja, toen hadden Opa en Oma van de Geer twee boerderijen, maar helaas….ze kregen maar één zoon.
Daarom is de boerderij in Kockengen indertijd verpacht.
Vele jaren later, in 1985 mocht ik op de boerderij in Kockengen gaan wonen samen met mijn vrouw Emmy.
Dat moest natuurlijk wel in overleg met de pachter.
De afspraak was snel gemaakt: ik mocht gaan boeren, als hij maar zolang hij kon en wilde door mocht gaan
met zijn handel in oude bouwmaterialen.
En zo gebeurde het dat ik met Emmy in de boerderij trok.
Samen werkten wij hard om de boerderij op gang te brengen.
Helaas voor Opa en Oma had ik thuis goed rondgekeken.
Eén ding was zeker, ik ging géén kaas maken!
In de zomer, als het mooi weer is, staat een kaasboer de hele tijd kazen te poetsen. Alles beter dan dat!
Ondertussen werkten wij beiden ook veel buiten de deur, om alles financieel rond te kunnen breien.
De nieuw ingevoerde melkquotering pakte voor ons helaas erg duur uit.
Met steun van mijn schoonouders en medewerking van de melkfabriek konden wij gelukkig toch blijven boeren.
Oktober 1992, grote vreugde in huize van de Geer, onze dochter Daniëlle
wordt geboren!
Helaas, enige tijd later werd Emmy ziek. Borstkanker. Ze heeft gevochten, maar helaas niet gewonnen. Op haar 33e verjaardag overleed zij.
Buren en familie vingen Daniëlle op en gaven mij de gelegenheid om te blijven werken in het kaaspakhuis van de familie Treur in Woerden,
bekend van haar Weydeland kaas.
Zo kon ik toch de koeien blijven melken, boer blijven, onze toekomstdroom behouden.
De droom waar we samen zo enthousiast aan begonnen waren.
De ontmoeting:
2000 Het millennium: Een nieuwe eeuw, een nieuw begin.
Bij een vereniging voor jonge weduwen en weduwnaars zien we elkaar voor het eerst. En…je leest het zo vaak, maar het gebeurt ook nog echt, de vonk springt over!
Boer en burgermeisje, elk jaar weer bij Boer zoekt Vrouw.
Voor ons een feest van herkenning, wat een andere manier van leven,
dat is voor ons allebei echt wel even wennen geweest.
Ook voor Daniëlle is het een grote verandering, papa heeft een vriendin!
In 2001 is de MKZ crisis (dierziekte mond-en-klauwzeer). Het gebied rond de boerderij gaat op slot.
Heen en weer rijden mag niet meer. En ja, als je verliefd bent wil je bij elkaar zijn, dus moeten we een beslissing nemen.
Gaan we samen door of niet?
Want ja, dat is wel even een strenge periode geweest, zelfs de vaste oppas uit het dorp mocht het erf niet meer op.
Alleen de bewoners, dus JA, toen zijn we met z’n drietjes verder gegaan op de boerderij.
Boeren is een manier van leven, geen beroep.
Tijdens een vakantie dromen over een eigen camping of B&B, dat doet iedereen wel eens. Hoe zouden wij dat aanpakken, hoe zouden wij dat doen?
Als dan ook de Agrarische Natuur- en Landschapsvereniging De Utrechtse Venen boeren zoekt die toeristen onderdak willen geven op hun boerderij zijn wij gelijk enthousiast.
Dit was de kans om onze droom te realiseren! Nou ja, Marianne ging voor de camping, Piet voor de Bed&Breakfast, och ja, dan wordt de uitdaging iets groter, want dan gaan we voor allebei!
Onze trouwfoto’s in 2003 zijn genomen
op de fundamenten van de nieuwbouw.
De fundamenten van ons nieuwe leven samen.
Met op de achtergrond nog de restanten van wat eens een groot aantal loodsen met bouwmaterialen was.
Al doende leert men….en ervaart men…en wat bleek?
Het ontvangen van gasten, het werken op de camping en in de kamers, het is allemaal reuze leuk, maar niet
te combineren met het assurantiekantoor.
En Daniëlle, wordt zij onze opvolger? Nee, Daniëlle heeft haar draai gevonden in de optiekwereld.
Inmiddels is ze behalve opticien ook afgestudeerd als orthoptist. Samen met haar vriend heeft ze een eigen huis gekocht.
Als orthoptist heeft ze nu haar eigen patienten in het ziekenhuis.
Sinds 2021 zijn wij de trotse Opa en Oma van een vrolijke kleindochter.
Helaas komt er in 2016 toch weer ziekte om de hoek kijken, Marianne
krijgt last van nierinsufficientie en moet meer rust nemen.
En maart 2024 volgt de schrikwekkende mededeling, accuut nierfalen!
Momenteel zitten we in een traject voor transplantatie en/of dialyse.
Daarom houden we ons weer aan de Corona regels:
- afstand houden;
- Marianne met mondkapje;
- géén handen schudden.
Want elke infectie kan teveel zijn.
Piet heeft de ontvangst van de gasten overgenomen en verzorgt tegenwoordig ook de ontbijtjes.
Gelukkig kan dit goed, nu er geen koeien meer op stal staan!
Wij hadden ons deze melkkoe-loze tijd wel anders voorgesteld, lekker wandelen, fietsen en zelf ook op vakantie gaan. Helaas,maar maken er het beste van.
We genieten nog steeds van de afwisseling op ons bedrijf gedurende het campingseizoen. We genieten even zo goed van de rust op de boerderij als de camping in september weer dicht gaat. Bovenal genieten wij van elkaar en het feit dat we in zo’n mooie omgeving mogen wonen en werken.
Wie weet wat de toekomst ons nog brengt……
Nieuwsgierig geworden naar ons mooie plekje op het platteland?
Kom gerust eens langs, wij verwelkomen jullie graag!